Bardzo poszukiwany człowiek (2014)

Ma to, co porządny thriller szpiegowski posiadać powinien, czyli napięcie i klimat. (…) Film trwa bite dwie godziny, ale, mimo niespiesznego tempa, wcale się nie dłuży. (…) Największym jego atutem pozostaje jednak Hoffman. Nie jestem pewien, czy tak jest ustawiona jego rola, czy też taka jest siła jego aktorskiej osobowości, w każdym razie zdecydowanie tu dominuje.

Repertuar wakacyjny mamy taki jak zwykle o tej porze roku, czyli marny. „Bardzo poszukiwany człowiek” Antona Corbijna jest jednym z niewielu wyjątków. To właśnie w tym filmie Philip Seymour Hoffman pokazał się po raz ostatni w głównej roli.

Twórcy filmu zadali kilka znaczących pytań o istotę stosunków Wschodu i Zachodu, przede wszystkim jednak zrobili film o psychicznych obciążeniach i etyce ludzi, którzy usiłują zapewnić bezpieczeństwo swoim społeczeństwom. (…) Trudno wyobrazić sobie ten film bez Philipa Seymoura Hoffmana. (…) Nikt inny nie potrafiłby tak tej postaci zagrać, nadać jej tyle wewnętrznego tragizmu, świadomości gry, w której bardzo trudno nie ponieść klęski.

W Bardzo poszukiwanym człowieku wszystko bardzo dobrze działa. (…) Film od strony technicznej jest idealnie wyważony i konsekwentny. Corbijn nie stara się być takim przesadnym estetą, jak w przypadku Control czy Amerykanina. Tym razem to scenariusz pełni prymarną funkcję. Operator unika tworzenia metafor i porównań – najważniejszy jest dialog.

O sile filmu stanowi dobrze pojęta solidność, niemająca nic wspólnego z przeciętnością – tak jak we wcześniejszych produkcjach (np. „Control”) swoje autorskie piętno odciska wyrazisty styl Corbijna, nie zawodzą też znane nazwiska wśród obsady aktorskiej (Willem Dafoe, Grigoriy Dobrygin, Rachel McAdams), a literacki pierwowzór wynosi całość o dodatkowe kilka poziomów w górę.

Wielką rolę tworzy Philip Seymour Hoffman. Wycofany, jakby nieobecny i grający na przyciszonych tonach ( eksplozja złości wybucha z siłą bomby atomowej) aktor w piorunujący sposób oddaje wnętrze potłuczonego i sfrustrowanego agenta służb specjalnych.

W filmie Antona Corbijna pościgi i strzelaniny ustępują miejsca wielogodzinnym obserwacjom, przesłuchaniom i lekturze opasłych teczek. Akcję zastępuje oczekiwanie, bezpośrednią konfrontację – psychologiczne zapasy. Oczywiście, trudno się tym ekscytować w równym stopniu co cyrkowymi wyczynami Bourne’a czy Bonda. Nie sposób odkleić jednak wzrok od ekranu.