Wałęsa. Człowiek z nadziei (2013)

Spora niespodzianka. „Wałęsa” nie tylko nie jest filmem złym, ale w pewnym sensie całkiem udanym. (…) Może i niewychodzący daleko poza późno-wajdowski (jeśli nie liczyć punk rocka i szczypty humoru), oświatowy model kina, ale przede wszystkim koncertowo zagrany (gdyby to był film amerykański, Więckiewicz miałby Oskara w kieszeni) i ciekawie napisany.

Jest w „Wałęsie. Człowieku z nadziei” wszystko, co powinna mieć dobra opowieść – dramat, za sprawą wielu wstrząsających, choć nie przesadnie brutalnych scen; emocje, choćby w trakcie internowania, ale i sporo humoru – tu prym znowu wiedzie Więckieiwcz, który kapitalnie przedstawił buńczuczne, (…) jednak szczere powiedzenia i odzywki twórcy „Solidarności”.

Dobrze sprawdził się Robert Więckiewicz. Jego kreacja oscyluje między typową wcieleniówką polegającą na imitowaniu gestów i głosu pierwowzoru, a subtelną groteską, nawet karykaturą. Nie brak jednak też w tej roli akcentów lirycznych, nie ma natomiast pomnikowego patosu.

Ogląda się to wszystko w miarę nieźle, bo choć Wajda nie ma już nic ciekawego do zaoferowania w kwestii filmowego języka, to wciąż potrafi przeprowadzić myśl od A do Z.

Czy to nie są sceny jak z „Pana Tadeusza” czy „Trylogii”? Narażając się zarówno prawicy, jak i lewicy, Wajda zrobił film nostalgiczny, żebyśmy przez chwilę zatęsknili za tamtą wolnością zdobywaną w ucisku.