Lewiatan (2014)

(…) jest dziełem wybitnym. Ukazuje koszmarne skutki putinowskiego reżimu, opartego na zastraszaniu, korupcji oraz bezkarności władz. (…) Trudno pojąć, jakim cudem w kraju cenzury i propagandy powstał tak bezlitośnie krytyczny film.

(…) „Lewiatan” to otwarte oskarżenie putinowskiej Rosji opartej na despotyczno-patriarchalnym układzie władzy oraz Cerkwi. (…) ze swoim epickim rozmachem, świetną grą aktorską, monumentalizmem natury i niemal westernową formułą – choć trudno tu mówić o jednoznacznie dobrych postaciach, podczas gdy odrażających i złych jest cały tłum – imponuje pod każdym względem.

Żaden film rosyjski zrobiony po rozpadzie ZSRR, nie ukazywał tak wyraźnie – choć przecież wciąż cenzuralnie – nowych oków mentalnych, nowej ucieczki od wolności. Efekt jest demoniczny.

Lewiatan nie jest filmem doskonałym. Ma miejscami zbyt rwaną narrację, niektóre sceny z wątku „osobistego” (czy wręcz „erotycznego”) wydają się nieprawdopodobne (…). Tym niemniej pozostaje dużym osiągnięciem artystycznym, filmem świetnie wyreżyserowanym, pierwszorzędnie (…) zagranym, ze znakomitą, posępną muzyką i zdjęciami wydobywającymi z przedstawionego świata klimat beznadziei (…) Bardzo mocny film.

Rosyjski reżyser prowadzi historię niezwykle subtelnie i z dużą wprawą, kolejne wątki wprowadzając jakby mimochodem, ale konsekwentnie. (…) [Film] pokazuje (…) ludzką bezsilność wobec niesprawiedliwości wydającej się na rosyjskiej prowincji czymś tak samo naturalnym, jak deszcz i zimowy chłód, niż głęboko zakorzeniony konflikt moralny.

(…) trudno byłoby znaleźć drugi film, który z taką drapieżnością kreśliłby obraz putinowskiej Rosji. (…) Zwiagincew kręcąc „Lewiatana” miał ambicje totalne: zrobić film o chorym państwie, o rosyjskiej religijności, o duszy rosyjskiej – tej kobiecej i tej męskiej… Wszystko to udało mu się udźwignąć i pomieścić. Stworzył doskonale opowiedziane, przenikliwe kino (…)

Człowiek walczący samotnie ze światem. Takich historii było dużo. Ale „Lewiatan” Andrieja Zwiagincewa jest filmem szczególnym (…)