Birdman (2014)

Ten film ma magiczną cechę, że wkręca widza dosłownie w świat bohatera, ponieważ cały film sprawia wrażenie, że [film] jest zrobiony w jednym ujęciu.

Lekkie, ironiczne kino przywracające wiarę w sztukę tam, gdzie liczy się tylko komercja.

Birdman” jest bowiem jednym z tych filmów, które dopięto na ostatni guzik. Strona audiowizualna idealnie pasuje tu do poruszanych tematów, a struktura opowieści została przemyślana w najmniejszym szczególe. Każdy element pasuje do pozostałych, niczym w idealnej, opracowywanej przez długie lata układance.

Pod płaszczem absurdu, humoru i sarkazmu Alejandro González Inárritu pokazuje, że nawet ikony Hollywood i superbohaterowie nie są wolni od pytań o sens życia.

Aktorzy grają tu według amerykańskiej wariacji na temat metody Stanisławskiego, czyli kroczą ścieżką utartą przez Lee Strasberga: wszystko musi być do granic prawdziwe, z kranu na scenie musi ciec woda, w lodówce świecić się światło, i tak aż po ostatni frędzelek dywanika w przedpokoju.

Keaton jest tu idealnym człowiekiem na idealnym miejscu nie tylko ze swoim biogramem, ale i nieodłącznym talentem do swobodnego łączenia dramatu z komizmem. Film Iñárritu jest bowiem – nietypowo dla tego reżysera – komedią. Czarną, bolesną i domagającą się przedrostka „tragi-”, ale jednak komedią.