Życie Adeli – Rozdział 1 i 2 (2013)

„Życie Adeli…” nie jest ani obyczajową prowokacją, ani głosem za lub przeciw homoseksualnym relacjom. To historia pewnego nietuzinkowego związku, usnuta wedle klasycznych reguł melodramatu: zauroczenie, namiętność, komplikacje i – przeważnie niewesoły – finał.

Jak to się dzieje, że z sytuacji właściwie banalnych, z osobnych sekwencji jakby pozbawionych scenariusza, puszczonych na żywioł, gdzie jedną od drugiej dzieli czasem jeden dzień, a czasem rok – powstał film tak przykuwający? Najciekawsze jest w nim wzajemne przyciąganie i odpychanie się osób. Napięcie rodzi się z niedopasowania Adeli, która odkrywa dopiero, czego pragnie, kim jest.

Film „Życie Adeli. Rozdział 1 i 2” jest jednocześnie lekki jak pamiętnik nastolatki i wyrafinowany niczym filozoficzna powiastka. (…) [Reżyser] w realizacji osławionych scen seksu między bohaterkami wykazuje się odwagą, ale i wyczuciem. Dzięki temu nigdy nie przekracza linii demarkacyjnej między wysublimowaną erotyką a tandetną pornografią.

(…) w porównaniu z „Czarną Wenus” Kechiche zrobił krok w tył. Intelektualnie nie mam mu nic do zarzucenia. Niestety na poziomie wrażeń czysto emocjonalnych czegoś brakuje. Reżyser jest za blisko swojej bohaterki, by pozorny obiektywizm, jaki prezentuje, nie budził niepokoju.

Zaskakuje otwartość, z jaką Abdellatif Kechiche ukazuje sceny seksu. (…) W półzbliżeniach, chcąc jakby zajrzeć pod skórę bohaterek, dotknąć ich intymności. (…) po trzech godzinach projekcji odnosi się wrażenie niesłychanej z nimi bliskości. Ich naturalność, oddanie przesądza o sukcesie filmu.

Obok „Tajemnicy ziarna” „Życie Adeli” to najlepsze dzieło w dorobku Kechiche’a. Trzygodzinna doskonała robota filmowa, którą ze względu na mistrzostwo detalu trzeba koniecznie zobaczyć na dużym ekranie. Najlepiej dwa razy.

Urzędnicy zaproszeni na otwarcie Nowych Horyzontów byli w szoku, szeptali, czy to nie jest czasami film pornograficzny. A to było po prostu dzieło sztuki, pokazujące miłość z bliska, wchodzące pod skórę uczuciu, wyrażające na ekranie zmysłowość świata, zarówno, gdy apetyt na życie daje nam chwile rozkoszy i uniesień, ale także wtedy, gdy przychodzą chwile zwątpienia, zanoszące się od płaczu, skazane na samotność.

(…) „Życie Adeli” jest filmem wybitnym, lecz nie dlatego, że uniwersalnym. Przeciwnie – dlatego, że nie będąc siermiężną adaptacją czytanki z tezą, nie udaje też, że jest o „człowieku”. Płeć, sytuacja społeczna, pochodzenie, wiek i seksualność znajdują tu swoje miejsce i swój właściwy ciężar.

(…) to w pewnym sensie manifest bezpretensjonalnej młodości, z całym jej emocjonalnym i erotycznym chaosem. (…) Niby wszystko to już było, a przecież – również przez to, jak ten film jest zrobiony – „Życie Adeli” staje się opowieścią o tym, że wszystko się zmienia, a jednak pewne rzeczy nie zmieniają się nigdy.